Polityka prywatności oraz Cookies

FUNDACJA POMOCY PRAWNEJ "TEMIDA"

Aktualności / BLOG

Obowiązek utrzymania dziecka przez rodziców wynika wprost z przepisów prawa. Zgodnie z przepisami kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, rodzice są zobowiązani do dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby środków wychowania dziecku, które nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.

Zgodnie z powyższą definicją obowiązek alimentacyjny rodziców powstaje z momentem narodzin dziecka i łączy się z koniecznością dostarczania małoletniemu środków utrzymania i wychowania. Co więcej powyższy obowiązek trwa do momentu, aż dziecko nie będzie w stanie samodzielnie się utrzymać. Należy pamiętać, że pojęcie samodzielnego utrzymania się nie jest jednoznaczne z osiągnięciem przez dziecko pełnoletniości.

Dostarczanie środków utrzymania to najogólniej mówiąc zaspokajanie normalnych, bieżących potrzeb uprawnionego w postaci pożywienia, ubrania, mieszkania, opału, niezbędnych przedmiotów umożliwiających przebywanie w środowisku i w rodzinie, leków itp. Dostarczanie środków wychowania obejmuje zaś powinność starań o zdrowie uprawnionego, o jego rozwój fizyczny i umysłowy, stworzenie możliwości zdobycia wykształcenia, zapewnienie dostępu do dóbr kultury. Środki te służą zaspokajaniu usprawiedliwionych potrzeb uprawnionych. Żaden przepis ustawy nie precyzuje jednak w jakiej postaci mają być spełniane świadczenia alimentacyjne, zarówno te przeznaczone na zaspokojenie potrzeb utrzymania jak i wychowania. Dlatego też należy wskazać, że mogą być one dostarczane bądź w postaci świadczeń pieniężnych, bądź  w naturze.

Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego (dziecka) oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego (rodzica). Usprawiedliwione potrzeby dziecka powinny być oceniane nie tylko na podstawie wieku, lecz również miejsca pobytu dziecka, jego środowiska, możliwości zarobkowych zobowiązanych do jego utrzymania i całego szeregu okoliczności każdego konkretnego przypadku. W szczególności usprawiedliwionych potrzeb nie można odrywać od pojęcia zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego, a także od zasady równej stopy życiowej. Pojęcia te w praktyce pozostają we wzajemnej zależności i obie przesłanki wzajemnie na siebie rzutują, zwłaszcza przy ustalaniu przez sąd wysokości alimentów. Górną granicą świadczeń alimentacyjnych są zarobkowe i majątkowe możliwości zobowiązanego, chociażby nawet w tych ramach nie znajdowały pokrycia wszystkie usprawiedliwione potrzeby uprawnionego do alimentacji. Możliwości zarobkowych i majątkowych nie należy przy tym utożsamiać z wysokością faktycznych zarobków, ale według tego, jakie dochody może osiągnąć zobowiązany do alimentowania przy założeniu, że dokłada wszelkich starań i wykorzystuje wszystkie swoje siły umysłowe i fizyczne.

Każda sprawa dotycząca świadczeń alimentacyjnych różni się od siebie, dlatego też w przypadku jakichkolwiek pytań zapraszamy do kontaktu z Fundacją Pomocy Prawa „Temida” celem umówienia się na spotkanie i omówienie konkretnego problemu.